Anlatıcı güzel anlatmaz, sen güzel duyarsın. Güzel bir insan yoktur. Sen güzel görürsün. Herhangi birisine çok değer verdiğinde bu senin değerindendir. Kişi kendisinde olanı verir. Birisine güvendiğin an bu onun güvenilir olduğundan değil, senin ona olan inancından doğan güvendir. Doğa bir mucizedir şayet onu gören gözlere sahipsen. Akside mümkündür her şey sıradandır eğer mucizeyi görmeyi istemezsen.
Kişilerde ve olaylarda ne gördüğümüz bizimle ilgilidir. Yunus Emre’nin ‘’güzelliğin on para etmez bu bendeki aşk olmasa’’ sözü kişideki bakış açısına yapılan güçlü bir vurgudur. Biz ne isek dünyayı öyle görürüz. Kaynak bizizdir ve bu bitmez tükenmez kaynak yaşamı yorumlamamız için durmadan çağlar durur. Kişi karşısında kendindekini görür. Tasavvuftaki ayna metaforu bundan dolayıdır. Kişi kendinden bilir işi sözü, ayna metaforuna vurgudur.
Bu nedenle kişi kendisinden başkalarını bilmek istiyorsa önce kendini bilmelidir. Zira birçok kültte kendini bilen herkesi bilir sözü yaygın bir kullanıma sahiptir.
Peki bir insan kendinde tüm duygu geçişlerini, beden hareketlerini, hislerini takip ettiğinde ne olur? İnsan kendini araştırdığında, araştıran ve araştırılan olarak bölünme yaşar. Bu brahman kültüründe de böyledir tasavvufta da. Fakat tanımlamaların ne olduğunun çok önemi yoktur. Arayış yolcusunun yolu elbette ki farklı olabilir. Tek olan nihai hedeftir. Kişi kendine yapar yolculuğu ve kendinde bitirir.
Yazar güzel yazmaz, siz güzel okursunuz.
Yaşam güzel değildir, siz güzel yaşarsanız güzel olur.
Nasıl bakarsanız öyle görürsünüz.
