Alexa, Siri, Google veya Cortana ile her konuştuğumuzda, robotun beyinlerini inşa ediyoruz.
Bu cihazlarla konuştuğumuzda, küçük insan zekası parçaları veriyoruz ve zamanla, doğru tür yapay zeka öğrenme yazılımı ile, robotlarımızı çalıştırmak için gereken temel bilgi tabanını oluşturuyoruz.
Bahsettiğim robotlar, dronlar, sürücüsüz arabalar veya gerçek robotlar olabilir, ancak gelen bir zeka akışı, geçmişin kör, sipariş takip eden robotlarını duygusal olarak algılayan, çoklu duyusal botlardan ayırmak için gerekli olan şeydir.
Birçok durumda, robotun kendisi kaybolmaya başlayacak ve zamanla Robotik ile ilişkilendirilmeyi düşünmediğimiz otomasyon biçimlerine dönüşecektir.
Etik Robot İkilemi
Gelecekteki botlar ne kadar otoriteye sahip olacak? Alkolü alkoliklerden, sigaralardan küçüklerden uzak tutma ve çocuklar ödevlerini yaparken cihazları kapatma yetkisi verilecek mi?
Kişisel antrenör ve görüntü danışmanı olarak hizmet aynı botlara aynı zamanda diyet değiştirmek için yetki verilecek mi? Doktor randevuları ve sosyal ilişkilerimizi düzenleyecekler mi?
Onlara resim belge imzalamak için yetki verilecek mi? Bir reçete doldurmak için, hatta bir yok kiralık katil tutmak için ya da bir bebek bakımı için?
Ayrıca robotiğin karanlık tarafına gidip onları bir diktatörü, isyancı lideri ya da yolumuza çıkabilecek başka birini yok etmeye yönlendirebilir miyiz?
Botlar, kanun kaçaklarını güvenli bir mesafede tutmak için uyuşturucu anlaşmaları, insan ticareti ve silah sevkiyatlarında aracılar olarak kullanılacak mı?
Otonom botların kendi banka hesapları olacak ve ayrıca vergi ödemesi gerekecek mi? Topluluk botları bir vakıf gibi organize edilebilir ve tüm zamanların en büyük vergi cennetini kurabilirler mi?
Gelecekte, bir robotun size saç kesimi yapmasına izin verecek misiniz? İyi robotları kötülerinden nasıl ayırt edeceğiz?
Isaac Asimov’un “üç Robotik Yasası””
Asimov’un üç Robotik Yasasının arkasındaki düşünce ilk olarak 1942 kısa öyküsünde “Runaround” da şekil almaya başladı, ancak birkaç önceki hikayede düşüncesinden bahsetmişti.
1958’de yayınlanan” Robotik El Kitabı “nda Asimov’un” üç Robotik Yasası” resmi hale geldi:
- Bir robot bir insana zarar veremez ya da hareketsizlik yoluyla bir insanın zarar görmesine izin vermeyebilir.
- Bir robot, bu emirlerin birinci yasa ile çelişeceği durumlar dışında, insan tarafından verilen emirlere uymak zorundadır.
- Bir robot, birinci veya ikinci yasa ile çelişmediği sürece kendi varlığını korumalıdır.
Yasalar çok vizyoner görünüyordu ve otomasyon önümüzdeki yaş için gerekli etik etrafında kültürel meme oluşmuş olsa da, onlar sadece bugünün cihazlarda görmeye başlıyor nüanslı yetenekleri ve davranışları için yeterli değildir.
Aynı zamanda Asimov, henüz icat edilmemiş bir alan olan makine etiği için zemindeki ilk hisseyi kullanıyordu ve on yıllardır güreşeceğimiz insan-makine ilişkilerine karşı ileri görüşlü yaklaşımı için övgüyle karşılanmalıydı.
Gizliliğin korunması, gelecekteki her robot işletim sisteminde gerekli olan “yeni bir yasa” haline geldi mi?
Aynı zamanda robotlarımız bizim tercihlerimizi anlaması gerekir. Normalde ne tür ürünler alırız? Aile üyelerimiz, arkadaşlarımız, evcil hayvanımız, hangi markaları tercih ederiz, hangi eğlence formlarından zevk alıyoruz gibi… Her bilgi parçası, işlemlerimizi kolaylaştırmaya yardımcı olur ve her biri başarıya yatırılan süreyi azaltır.
Robotumuzu yiyecek almak için mağazaya gönderirsek, doğru ürünleri seçmek için nasıl güçlendireceğiz?
Otomasyon ekonomisi
Ekonomimiz insanlara dayanıyor. İnsanlar satın alma varlıkları, bağlayıcılar, karar vericiler ve ekonomimizi işe yarayan ticaret ortaklarıdır.
İnsanlar olmadan ekonomi olamaz.
Genel olarak, bir kişi araçları satın aldığında, yeteneklerini arttırır ve uzantısı olarak, ekonomik bir varlık olarak değerlerini arttırır.
Bir kişi bir bilgisayar satın alır ve onu kullanma konusunda yetkin hale geldiğinde, bu eklenen sayısallaştırma parçası yeteneklerini, kazanç güçlerini ve tüketici olarak etki alanlarını arttırır. Genel olarak, bilgisayarları olan insanlar bilgisayarsız insanlardan daha fazla kazanırlar ve harcarlar.
Benzer şekilde, arabaları, evleri ve işletmeleri olan insanlar daha fazla kazanma ve onları olmayan insanlardan daha fazla harcama eğilimindedir. Sahiplik ve kontrol, bize ek yetenekler kazandıran ve böylece ekonomik katkımıza katkıda bulunan ve bize değer katan kişisel araç kutumuzun bir aracı haline gelir.
Internet’e bağlı bir bilgisayar sahibi bir araba ya da ev sahibi çok daha ölçeklenebilirdir. Bu nedenle ekonomik teori üzerindeki etkisi daha büyüktür.
Aynı şey internet bağlantılı otomasyon için de geçerlidir.
Sonuç
Robotlar İLE rekabet robotlara KARŞI rekabet farklı şeylerdir. Bir bireyin özgeçmişine makine becerileri eklediğimizde, çok farklı bir denklemle karşılaşırız.
Bu yüzden önümüzdeki on yılda, makinelerle yarışan insanlar, makinelere karşı yarışan insanlardan daha avantajlı olacaklar.
Bu nedenle, bu gelecekteki “beyinleri ” formüle eden teknoloji şirketlerinin doğru yapması zorunludur. Makinelerimize güvenmemiz ve verdikleri kararlara güvenmemiz gerekecek.
Biz hala Hollywood tarzı değer yargılarına varma yeteneği olan duygusal bir zihine sahip bizi rahat ettiren robotlar oluşturmaktan uzaktayız.
Makineler en büyük varlığımız veya en büyük sorumluluğumuz olabilir. Hangisinin hakim olacağına karar vermek bize kalmış.
